De Valleirit 23-08-2020
Eindigde ik mijn laatste blog nog heel enthousiast omdat ik Eroica Dolomiti zou gaan rijden, een tocht waar ik al zo'n beetje het hele jaar naar uitkeek, was het weer Covid-19 dat roet in het eten gooide: Afgelast!
Toen stond alleen Eroica Germania nog op de lijst. Deze tocht ging wel door, en, hoewel ik niet zulke hele goede ervaringen had met het rijden van deze tocht twee jaar geleden ( zie blog), was ik vast van plan om dit jaar weer richting Duitsland te gaan.
Totdat mijn vrienden van Wielerclub Op zijn Retour weer iets van zich lieten horen!
Er zou de dag na Eroica Germania weer een clubrit worden gereden, dit keer in Ede en omgeving.
Twee tochten achter elkaar leek mij wat veel van het goede dus ik stond voor een dillema: Welke tocht zal ik gaan rijden ?
Gezien de eerdere ervaringen in Duitsland was de keuze snel gemaakt: Ede zou het worden.
Bram en Evert, 2 fietsvrienden die ik 2 jaar geleden had ontmoet tijdens Eroica Limburg 2018, hadden in de omgeving van Ede een retrorit uitgezet.
Dus zondag 23 augustus werd mijn retrofiets, mijn aluminium Alan dit keer , voorzichtig achter in de auto gelegd en reed ik richting de Veluwe.
Onderweg werd de lucht steeds dreigender en werden alle hemelsluizen geopend.
Hoe dichter ik bij Ede kwam, hoe harder de regen naar beneden kwam.
Ik heb serieus op het punt gestaan om om te draaien en weer lekker mijn bed in te duiken.
Maar een beetje vent laat zich niet afschrikken door een hoosbui, uiteindelijk ben ik toch maar doorgereden.
Bij de afslag Barneveld hield het op met regenen en in Ede scheen de zon.
Er is verder geen spatje regen meer gevallen die dag.
De start van de tocht was bij het huis van Evert, een schitterend huis midden in het bos.
Daar aangekomen zag ik een bonte mengeling van mannen zitten, met een nog bontere mengeling van retroshirts aan.
Raleigh, Gazelle, Gios, Banesto, Springfield, van alles kon je tegenkomen.
Over de tuin verspreid stonden de oude stalen rossen, allemaal in concoursstaat, de 1 nog mooier dan de ander.
De liefde voor de fiets droop er van af.
Normaal begint een tocht van OZR ( Op zijn Retour ) met een bak koffie met appelgebak.
Maar als Evert iets organiseert is alles wat minder normaal, behalve appelgebak waren er nog een 5-tal gebaksoorten die genuttigd konden worden.
In de tuin, rond de vuurkorf, werden oude vriendschappen bevestigd en werden nieuwe vriendschapen gesmeed, de sfeer was ongedwongen en als vanouds.
Maar ja, er moest ook gefietst worden, daar kwamen we tenslotte voor.
Om 11.00 uur vertrokken we voor een rit van 66,6 kilometer door de Geldersche Vallei en over de Utrechtse Heuvelrug.
In een heerlijk retrotempo van zo'n 25 kilometer per uur en geflankeerd door een ontzettend mooie Morris Minor trok de bonte stoet richting De Amerongse berg.
Deze "berg" ben ik al heel wat keren opgereden, op mijn moderne racefiets of op mijn mountainbike.
Het was nooit een probleem, maar ik kan vertellen dat dat op een retrofiets met 5 tandwielen achter toch een ander verhaal is.
Ik kan rustig stellen dat ik aan mijn bovenbenen kon voelen dat ik geklommen had.
Maar het fijne is dat er na iedere klim een afdaling volgt, dat was hier niet anders.
En dalen, dat is nou echt mijn ding, vol overgave dook ik de afzink in.
Al heel snel begon mijn aluminium Alan te zwabberen, ik had het idee dat mijn band lek was of dat mijn achterwiel los zat.
Bij controle onder aan de afdaling bleek dat niet het geval te zijn, ik hoorde van mijn fietsvrienden dat Alan bekend staat om zijn slappe frames.
Het is verder een heerlijke fiets hoor, maar hier was ik niet echt van gecharmeerd.
Maar goed, het was tijd voor de eerste stop, en waar kun je dat nou beter doen dan bij fietscafé De Proloog ?
We genoten van een heerlijke bak koffie of een colaatje, konden even de blaas legen, en trokken daar veel bekijks met onze outfits en fietsen.
Ik vind het opvallend dat wij onderweg ook veel positieve commentaren hoorden, dat is met een "gewone" toertocht op de racefiets vaak wel anders.
Na onze stop fietsten we weer verder over autoluwe wegen, door bossen, tussen weilanden door, heerlijk onder een waterig zonnetje, richting Wageningen.
Bij het Havenkantoor was de tweede stop, weer prima verzorgt door de familie v.d. Beek c.s.
Water, sportdrank, bananen, Snelle Jelles, er was weer aan alles gedacht.
En verder, nog 20 kilometer te gaan.
Toen kwam de volgende verrassing: Midden in het bos stond een ijskar, geregeld door Bram en Evert.
Na deze welkome versnapering volgden de resterende kilometers van deze tocht en kwamen we weer bij ons vertrekpunt aan.
Het wordt nu wat afgezaagd denk ik, maar normaal eindigt zo'n tocht met een biertje op het terras.
Deze tocht eindigde met de keuze uit 10 soorten bier, rode of witte wijn, bitterballen, mini frikandellen, borrelnoten, chips, gehaktballetjes, en meer van dat ongezonde maar o zo heerlijke spul.
Tussen 2 bitterballen door kreeg ik nog een rondleiding door het mini retromuseum van Evert waar het water mij alsnog in de mond liep, wat een mooie fietsen staan daar zeg!
We hebben nog lang nagepraat, maar gingen uiteindelijk toch allemaal weer naar onze eigen huizen toe.
Ik kijk terug op een hele mooie tocht en weer een leuke dag.
Bram en Evert, super bedankt voor de organisatie, vrienden van O.Z.R., het was mij weer een waar genoegen om met jullie te mogen meerijden.
Ik hoop dat we volgend jaar een keer een tocht kunnen rijden door mijn trainingsgebied.
De organisatie van deze rit zal ik nooit kunnen overtreffen, maar de route zal dan minstens zo mooi worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten