La signora rossa

Een blog over de wielrenner en zijn fiets.

Wielrenners en hun fiets, ze zijn er er in alle soorten en maten.

Globaal zijn de berijders te verdelen in twee groepen: de snelle materiaalfreaks en de dromerige funfietsers.

De eerste groep is volgens mij de grootste groep, dat zijn vaak de mannen ( sorry dames, het zijn echt bijna altijd mannen, maar de dames zijn de laatste tijd wel aan een inhaalrace bezig), meest van middelbare leeftijd, voorzien van dure Castelli wieleroutfits, met de nieuwste carbon Pinarello racefietsen afgemonteerd met Shimano elektronische schakelsets, fietsen met een aanschafprijs vanaf 

€ 5000,-. Die fiets moet dan vaak na twee jaar weer worden vervangen door een fiets die net 2 ons 

lichter is, met iets hogere aerodynamische velgen. 

De tweede groep is in mijn optiek een stuk kleiner wat aantallen betreft. Dat zijn de mannen ( ja, alweer ) die fietsen puur voor hun plezier. Het gaat hen om de beleving, om het buiten in de natuur zijn, om het opsnuiven van de sfeer in oude vestingstadjes waar zij doorheen rijden, voor de gesprekken onderweg, het breken van snelheidsrecords interesseert hen totaal niet, een K.O.M. rijden op Strava al helemaal niet. Zij rijden zonder allerlei sensoren om wattages en trapfrequenties te meten, ze hebben vaak niet eens een snelheidsmeter op hun fiets,het zijn meer de types van doe maar gewoon, dat is al raar genoeg.

Waar de leden van groep 1 hun fietsen heel makkelijk inruilen voor een snellere versie zijn de leden van groep 2 echt verslingerd aan hun fiets, je kunt zelf spreken van een relatie.

Ze hebben hun fiets al heel lang, de fiets wordt vertroeteld, en er is geen haar op hun steeds kaler wordende hoofd die er ook maar aan denkt om hun vervoersmiddel in te ruilen voor een lichtere, duurdere versie.

Ze hebben een langdurige band met hun fiets opgebouwd, hebben hun fiets ook stiekem een naam gegeven en hebben ook al veel tochten ondernomen op hun favoriete vervoersmiddel.

Ikzelf behoor duidelijk tot de tweede groep: Mijn Gazelle V2 is van aluminium, heeft ( gelukkig ) een triple voor ( 3 kettingbladen ) en 9 tandwielen achter, totaal 27 combinaties. Erg handig als de beklimming toch net wat steiler is dan dat je vooraf had ingeschat.

Mijn Gazelle is niet van het hele lichte type, schakelt wat minder soepel, maar ach, hij doet het prima. 

Remmen doet ie natuurlijk gewoon met velgremmen, schijfremmen zijn voor mountainbikes.

Bouwjaar 2005 is ze, ruim 15 jaar oud, maar ze ziet er nog steeds betoverend uit.

En ik kan er gewoon geen afscheid van nemen, je bouwt toch een relatie op met zo'n beauty, die zet je niet zomaar overboord.

En, wat ook meespeelt, in al die15 jaar ben ik nog maar 1 keer zo'n zelfde fiets als de mijne tegen gekomen. Alleen dat al is voor mij een reden om haar niet weg te doen.

Mijn Gazelle en ik hebben al heel wat kilometers gemaakt samen. Toertochten door het hele land, ter ere van de start van de Tour de France in Rotterdam, ter ere van de start van de Giro in Utrecht, ter ere van Joop Zoetemelk of Jan Jansen, over de Veluwe, door de Betuwe, in Zuid Limburg, noem maar op.

En mijn Gazelle blijft maar doorgaan, ze laat mij zelden in de steek.

Soms heb ik een lekke binnenband ( tubeless daar doe ik natuurlijk niet aan ) maar dat kan ik mijn Gazelle niet aanrekenen.

En die keer tijdens de Strade Bianche in Toscane dat ik in Siena niet omhoog kwam in de steile straatjes had ik aan mijzelf te danken omdat ik mijn achterwiel niet goed vast had gezet.

Soms verwatert de liefde een tijdje, ik bedenk me dan dat een mountainbike ook erg leuk is, of een fietstocht op mijn gewone fiets.

Mijn Rode Duivel hangt dan geduldig in de schuur te wachten totdat ik mijn verstand weer terug heb gekregen.

Ze weet dat ik toch altijd weer bij haar terug zal komen, soms duurt dat wat langer, soms is dat weer heel snel, maar altijd vinden we elkaar weer.

In deze Coronatijd is er van georganiseerde tochten fietsen niets terecht gekomen.

Maar de persconferentie van onze Mark vanavond geeft hoop, in de zomer kunnen we weer.

Mooie tochten staan er weer op de planning voor mijn rode dame en mijzelf: In juni gaan we de toppen van de Vogezen bedwingen, voor 24 mei staat de Gran Fondo Rosa op de planning, het seizoen gaat weer beginnen!

Een nieuw seizoen, een nieuwe naam voor een oude liefde: Mijn Gazelle ging heel oneerbiedig als Rode Duivel door het leven, maar vanaf vandaag is haar naam veranderd.

Op Strava zul je mijn Gazelle V2 kunnen herkennen aan haar nieuwe naam: La Signora Rossa.

Mijn Rode Dame en ik gaan er dit jaar weer lekker op uit, kilometers maken en onderweg genieten we van al het moois dat Nederland en omstreken te bieden heeft.

Dus mocht je iemand tegenkomen die met een big smile op een knalrode Gazelle V2 racefiets zit te genieten: Haal me gerust in, het maakt me echt helemaal niets uit!