Gran Fondo Strade Bianche 2019
Mijn uitdaging voor 2019, een rit die al heel lang op mijn wensenlijstje stond: De Strade Bianche.
De Gran Fondo Strade Bianche is een cyclo over de heuvels en grind- krijtwegen in Toscane in Italië en leidt over dezelfde omloop als de dameswedstrijd. Start en finish is telkens in Siena. De vrouwenomloop is 127 kilometer lang; maar telt toch 30 kilometer grindwegen in de acht sectoren. De langste daarvan is San Martino in Grania met 9;5 heuvelachtige kilometers. Le Tolfe is de laatste sector. Het lange parcours van de Gran Fondo Strade Bianche (127 km – 1350 hoogtemeters) en ook hier zien we dus geen al te lange beklimmingen; maar wel veel korte; hevige klimmetjes. De twee stukken sterrata na de eerste sector zijn nieuw in het parcours. Vooral sector 2 van 4;7 km is niet simpel; deze gaat vooral bergop en heeft stukken van meer dan 10%. Monteer een klimcassette als je met een normale cadans boven wilt raken. De finishstrook die start wanneer je Siena binnenrijdt via de Fontebrandapoort en eindigt met de ongelooflijke aankomst op de Piazza del Campo maakt het afzien de moeite waard.
Vrijdag 08-03-2019
Met een touringbus van Wielrreizen.nl zijn we met ongeveer 25 man en 1 vrouw vanuit Utrecht vertrokken richting Siena, waar de start van de tocht ging plaatsvinden.
Na een lange rit van ongeveer 14 uur kwamen we op de plaats van bestemming aan.
De fietsen werden uit de aanhanger gehaald en we deelden ons op in groepjes om de omgeving van Siena te gaan verkennen en de stramme spieren los te fietsen.
Ik had voor deze rit natuurlijk mijn aluminium Gazelle V2 mee genomen.
De dag voor vertrek had ik mijn ketting, achtercassette en derailleurwieltjes vervangen.
Testen vond ik niet nodig, wat kon er nou fout gaan?
Je raad het al, we waren amper vertrokken voor onze verkenningsrit door Toscane toen mijn ketting begon over te slaan.
Schakelen ging amper, bergop fietsen was bijna niet te doen.
De groep heeft een paar keer op mij gewacht, maar in goed gezamenlijk overleg besloten we dat de groep de tocht zou vervolgen en ik op eigen houtje terug zou rijden naar het hotel.
Omdat we het eerste deel van de tocht veel geklommen hadden was een logisch gevolg dat ik op de terugweg veel zou dalen.
Dat was inderdaad het geval, steeds harder ging ik naar beneden, met een heerlijke flow.
Tot die ene scherpe haarspeldbocht kwam die ik niet had zien aankomen.
Het besef dat ik de bocht nooit zou kunnen houden was er al snel en met alle mouintainbikeskills
die ik had lukte het me om met een zachte landing onbeschadigd in het struikgewas te landen.
De schrik zat er toen wel even goed in, ik had weer een lesje geleerd.
Op mijn hotelkamer heb ik nog even lopen sleutelen om mijn onwillige schakelapparaat te repareren.
Zaterdag 09-03-2019
De volgende dag zou de Strade Bianche voor de profs verreden worden. Eerst de vrouwenkoers, daarna volgden de mannen.
Omdat het in de omgeving van Siena veel te druk was om veilig te kunnen fietsen besloten we om in Siena te blijven en de stad en de koers te gaan bekijken.
Ook konden we 's ochtends onze startbewijzen op gaan halen, wat al een avontuur op zich was.
Die startbewijzen konden we ophalen in een grote tent die op het festivalterrein stond.
In een rij op je beurt wachten bestond voor velen niet, en als je na lang wachten in een rij eenmaal wel aan de beurt was moest je er niet gek van opkijken als je verteld werd dat je in de verkeerde rij stond.
Nadat ik mijn nummer eindelijk bemachtigd had ben ik gaan kijken naar de start van de mannenwedstrijd.
Wat een spektakel was dat: Een spreker die helemaal uit zijn dak ging en van geen ophouden wist, keiharde muziek waar de spreker bovenuit moest komen, wielerbeleving op zijn Italiaans, te gek!
De rest van de dag heb ik in Siena doorgebracht en heb ik genoten van de Italianen.
Voor elke renner die in Siena tegen de heling van de Fontebrandapoort omhoog fietste werd even hard gejuicht, het maakte niet uit van welke nationaliteit de renner of rennerster was.
Voor de statistieken: Bij de vrouwen won Annemiek van Vleuten, de wedstrijd voor de mannen was een prooi voor Allaphilip.
En zo eindigde een mooie zaterdag, op naar de zondag, onze dag.
Zondag 10-03-2019
Eindelijk, we mogen weer gaan fietsen.
Het was koud 's ochtends om 7.30 uur.
We verzamelden ons in onze startvakken om de tocht te gaan beginnen.
Ook nu weer heel veel knetterhard gekakel uit de speakers en epische muziek, maar vooral heel veel Italiaanse haantjes.
Direct na het vallen van het startschot schoten alle opgewonden standjes uit de startblokken met maar 1 doel: Zo snel mogelijk door de geluidsbarrière te breken.
Overal om je heen hoorde je Vai! Vai! , de Italiaanse variant van Opzij,opzij, opzij, maak plaats, maak plaats, maak plaats, we hebben ongelofelijke haast.
Die kleine ventjes met hun dure pakjes en nog duurdere fietsjes waren levensgevaarlijk, maar verdwenen gelukkig snel uit het zicht.
De tocht voerde eerst over de verharde wegen door het glooiende Toscaanse land, heerlijk!
Het begin van de eerste onverharde strook was te herkennen aan de hoeveelheid bidons die her en der op het pad lagen.
Het was een goede indicatie van de staat van het wegdek, veel kuilen, los grind, echt onverhard dus.
Behalve veel bidons stonden er ook heel veel Italiaanse haantjes te schreeuwen en te gebaren, meestal was dit omdat zij hun bidon waren verloren of omdat de tubes van hun dure wielsets lek waren.
Gelukkig had ik nergens last van en kon ik lekker door fietsen.
Ik had er alleen geen rekening mee gehouden dat de eerder genoemde haantjes mij weer ergens in moesten halen.
Vai! Vai! en nog veel meer Italiaans dat ik niet kon verstaan viel mij ten deel.
Deze gang van zaken zou zich nog een aantal keren herhalen.
Wat opviel was dat de meeste renners heel snel naar boven kunnen rijden, maar het in hun broek doen als zij moeten dalen op een onverhard stuk.
Hierdoor gingen de mannen die mij steeds inhaalden op de verharde weg en ikzelf, die de meeste weer inhaalde op de onverharde afdalingen, per saldo even hard.
Wat ook opviel was het publiek langs de weg, ze schreeuwden de longen uit hub lijf, ik voelde me bijna een echte prof.
Na 75 kilometer kwam ik zonder kleerscheuren bij Siena aan.
Er was nog 1 obstakel: De Fontebrandapoort! Op deze loodzware klim kwam ik er halverwege achter dat mijn achterwiel losgetrild was. De ketting sloeg over, schakelen was onmogelijk, en in het grote verzet is het onmogelijk om de helling op te fietsen.
Ik moest het talrijke publiek dus helaas teleurstellen en ben de helling omhoog gelopen, heb mijn achterwiel weer vast gezet en ben heel triomfantelijk over de finish op het Piazza del Campo gereden.
Wat een ervaring, wat een tocht, eentje om nooit meer te vergeten.
