Eroica Limburg 2018

Vrijdag 29-06-2018
Eindelijk, het weekend waar ik al heel lang naar heb uitgekeken is aangebroken: Eroica Limburg 2018 wordt verreden. Voor de lezers die het woord Eroica niets zegt: Eroica is Italiaans voor Heroïsch en staat in dit geval voor een aantal toertochten die wereldwijd verreden worden op racefietsen van voor 1987. Het gaat bij die tochten niet om de tocht op zich, maar de beleving en entourage waarin deze tochten ( of beter gezegd festivals ) plaats vinden ademen de sfeer van voorbije jaren. Eroica Limburg 2018 is de derde editie van dit festival in Nederland. Het aantal deelnemers is elk jaar weer hoger. Deelnemers komen niet alleen uit Nederland, maar uit alle hoeken van Europa.

Eroica Limburg 2018

Voor mij is het de eerste keer dat ik mee ga rijden en gezien mijn ervaringen met andere retrotochten die ik gereden heb kijk ik erg naar deze rit uit.

Op vrijdag 29 juni stappen Margriet en ik in onze auto en rijden we richting het mooie Zuid-Limburgse heuvelland, een ritje van ongeveer 2,5 uur. Halverwege de heenreis stoppen we in Heeze om daar een kooppuntenroute te gaan fietsen op onze gewone fietsen. Onder een stralende zon en een strakblauwe hemel genieten we met volle teugen van het mooie Brabantse land. Na deze tocht rijden we door naar Geulhem, waar wij een kamer hebben gereserveerd in de Geulhemmermolen. Deze herberg ligt naast het Belgisch Rijlwielhuis van Emile Peereboom, een begrip in Retroland. Deze herberg is de ideale uitvalbasis als je tochten gaat rijden die vertrekken vanuit Valkenburg. Via een onverhard paadje ben je binnen 15 minuten in het centrum van Valkenburg. Nadat we ons geïnstalleerd en opgefrist hadden fietsten we naar Valkenburg om de startbewijzen voor de volgende dag op te halen. Het festivalterrein van Eroica ligt midden in Valkenburg en ademde inderdaad de sfeer van lang vervlogen tijden.

Heerlijk struinen

 Er waren foodtrucks waar de heerlijkste etenswaren verkocht werden, je kon heerlijk slenteren langs kramen waar je voor weinig geld oude onderdelen voor je stalen ros kon kopen en de stands waar je wollen shirts en antieke petjes kon kopen waren ook rijkelijk vertegenwoordigd. Er was een deejay aanwezig die muziek draaide uit de jaren 60 en 70 van de vorige eeuw, er speelden coverbandjes, de ambiance was heerlijk en heel erg ongedwongen. Oude bekenden groeten elkaar, nieuwe contacten werden aangeknoopt, fietsen werden bewonderd, we voelden ons direct thuis op dit terrein. Nadat ik het startbewijs had opgehaald en de gadgets die daarbij hoorde in ontvangst had genomen zijn we weer terug naar de Geulhemmermolen ( die vlakbij de Hennie Kuiperallee ligt ) gefietst. De vrijdag was in ieder geval al geslaagd, kom maar op met de zaterdag!

Zaterdag 30-06-2018
De lucht is blauw, de zon schijnt, de temperatuur is ongeveer 25 graden celcius, ideaal weer om lekker te gaan fietsen door het Zuid-Limburgse heuvelland. Gekleed in mij retro outfit fiets ik op mijn stalen Raleigh racefiets met Margriet naar het centrum van Valkenburg waar de derde editie van Eroica Limburg van start zal gaan. Ik had mij ingeschreven voor de route van 100 kilometer maar omdat de weersvoorspellingen spreken van hoge temperaturen besluit ik om de route van 60 kilometer te gaan rijden. In Valkenburg is het al lekker druk op het plein en waan je je bij de tourstart van 1980.

Joop Zoetemelk in het geel

Joop Zoetemelk is aanwezig op zijn Raleigh waarmee hij de tour van 1980 heeft gewonnen, compleet met gele trui. Johan Museeuw rijdt mee, Rini Wagtmans is er, Leo van Vliet rijdt op een racefiets van 80 jaar oud, er valt genoeg te zien en te beleven. We gaan van start en al snel rijd ik in een groepje met laten we ze Ed en Willem noemen, 2 wielervrienden uit het midden van het land. We raken aan de praat en besluiten samen op te rijden. Het wordt een erg mooie tocht, met stops op de mooiste locaties, bij kastelen, op stationnetjes ,in kerkjes en in de Brand bierbrouwerij. Alles is tot in de puntjes verzorgt, ik neem mijn nieuwe Raleigh petje er voor af. Ook de route is erg fraai en leidt veelal over autoluwe paden, mooie gravelpaden, zwarte mountainbike trails, rotsachtige afdalingen, kortom alles wat je in vroegere jaren toen er nog niet veel asfalt was tegen kon komen. De oude fietsen kregen het zwaar te verduren, maar mijn Raleigh gaf geen krimp. Maar echt opschieten deden we niet. Na de eerste stop stuitten we op een Engelse jongedame die wat wanhopig aan de kant van de weg stond. Haar band was lek, maar ze leek niet goed te weten hoe dit te verhelpen. Tja, wat doe je in zo'n geval?  Stoppen en helpen natuurlijk. 3 mannen moeten de klus kunnen klaren toch? Er bleek een scheur in de buitenband te zitten die we provisorisch verholpen hebben. Toen er een inwoner van het dorp poolshoogte kwam nemen en vertelde dat hij nog een 30 jaar oude Eddy Merckx in de schuur had hangen klonk het uit 3 kelen tegelijk: Wat moet ie kosten? Helaas was ie niet te koop.

Mijn Droomfiets: Bianchi l'eroica

We vervolgden onze weg, stopten weer omdat Ed lek reed, gingen weer verder, stopten omdat de derailleur van Ed los zat en stuiten daarna weer op de eerder genoemde Engelse jongedame die heel beteuterd naar haar band stond te kijken. Onze noodreparatie hield het bijna niet meer en heel langzaam kwam de binnenband door het gat in de buitenband naar buiten. Rijd maar met ons mee, we loodsen je wel naar de eerste de beste reparatiepost. Uiteindelijk reden we in een slakkengang naar de post waar de dame een nieuwe buitenband heeft laten monteren. Onderweg hebben we nog een hele dikke Duitser opgeraapt die door de hitte bevangen met fiets en al omviel en versuft bleef liggen. Gelukkig waren we bij een verzorgingspost en konden we de Duitser daar afleveren. Na een heerlijke maaltijd genuttigd te hebben en de bidons bijgevuld te hebben gingen we weer verder. Na weer een lekke band van Ed, een overspringende ketting van Ed en een zakkend zadel van Ed kwamen we na een onverharde horror afdaling bij een bankje waar twee Denen zaten uit te puffen. We raakten aan de praat en terwijl we ervaringen aan het uitwisselen waren kwam er een Duits echtpaar aan rijden. De man plofte op het bankje, de vrouw ging helemaal uit haar dak. Wat een takkeroute, dit nooit meer, veel te zwaar, het is allemaal zijn schuld.....En zo ging het maar door. Willem, Ed en ik lagen met lachstuipen op de grond, zo vermakelijk was het. De Duitse vrouw kon het allemaal niet zo waarderen geloof ik. We vervolgden onze tocht naar de laatste stop: De brouwerij van Brand bieren. Hier deden we ons te goed aan een lekker Radlerbiertje, vulden we onze bidons weer en vertrokken voor het laatste deel van de route. Al

Onverhard door het Limburgse land

snel stuitten we op de beklimming van de dag: De Dodemansklim. Een helling van meer dan 20%, zo'n kilometer lang, en dat in de hitte. Bijna iedereen moest hier lopen, zelfs Joop Zoetemelk ging te voet omhoog, maar Willem en ik redden het om fietsend boven te komen. We waren wel helemaal stuk, maar we flikten het toch maar. Nu was het nog maar een klein stukje naar Valkenburg waar we zonder noemenswaardige problemen aankwamen. We namen onze medaille in ontvangst en ploften neer op een bankje waar we nog even na konden genieten van onze heroïsche tocht. Wat was dit gaaf zeg!
Maar waren er dan helemaal geen minpuntjes dan? Natuurlijk wel, maar die vielen in het niet bij alle pluspunten. De organisatie had zich denk ik wat verkeken op de weersomstandigheden. Een veel gehoorde klacht onderweg was dat er veel te weinig punten waren waar de bidons gevuld konden worden. Ikzelf had daar ook last van en kon het met 1 grote bidon maar net uitzingen tussen 2 stops in. Een ander punt was het niveau van sommige deelnemers. We hebben veel valpartijen gezien die het gevolg waren van overschatting. Maar dit kun je de organisatie natuurlijk niet aanrekenen. Ik heb echt waanzinnig genoten en mij alvast ingeschreven voor Eroica Germania die 25 augustus in Duitsland verreden wordt.

Veel meer foto's vind je hier. En natuurlijk zijn er ook bewegende beelden van dit evenement.