Eroica Germany 2018

zaterdag 24-08-2018

Eroica Germany 2018

Na Eroica Limburg 2018 had ik de smaak te pakken wat Retrotochten betreft. Na overleg met laten we hem Jan noemen, die ik tijdens de rit door Limburg had leren kennen, besloten we ons in te schrijven voor Eroica Germany, die in 2018 voor het eerst gereden zou worden.

Vertrek was vanuit Eltville am Rhein, in de buurt van Rudesheim in Duitsland.

Margriet en ik reden er vrijdag overdag heen met mijn bestelbus, met 3 fietsen achterin, De Trek van Margriet en mijn oude Bontekoe, waar ik Eroica op zou gaan rijden, en mijn stalen Raleigh, voor het geval dat.

We overnachten in een oud en ongezellig hotel in Rudesheim, waar we ook Jan zouden ontmoeten.

Nadat we onze spullen bij het hotel hadden uitgepakt zijn we direct naar Eltville gereden om de startbewijzen voor de tocht van zaterdag op te halen.

Het festivalterrein bevond zich op het landgoed van Baron Knyphausen en maakte onderdeel uit van een middelgrote wijngaard.

Het was erg rustig op het terrein, in vergelijking met het festivalterrein in Valkenburg was het hier veel kleinschaliger.

Maar de sfeer was weer prima, en de wijn ook ;-) .

Nadat we de startbewijzen hadden opgehaald zijn we nog even in Rudesheim gaan kijken.

We hadden direct het gevoel dat we in een bejaardenstad terecht waren gekomen. Ik denk dat wij de gemiddelde leeftijd een eind naar beneden haalden.

We lagen vroeg in bed, de volgende dag stond er een zware toch op het programma.

Toen we de volgende dag wakker werden moesten we even slikken: Het plenste van de regen buiten.

Niet echt ideaal weer om een fietstocht over onverharde wegen te gaan rijden, maar ja, je kunt niet alles hebben.

Na het ontbijt zijn we naar Eltville gereden, waar het gelukkig al wat drukker was.

We gingen van start en vanaf dat moment is er de verdere dag geen druppel meer gevallen.

De eerste kilometers gingen over verharde wegen en waren tamelijk vlak.

Totdat we een blinde bocht omgingen en de weg erg steil omhoog liep.

Gekraak, gescheld, gemopper, en een metgezel die plankgas naar boven fietste. Laat maar gaan, eigen tempo draaien, dan kom je er wel.

Na 100 meter stond mijn metgezel aan de kant. Lekke band? Nee, Jan had op Marktplaats hele mooie 2e hands retroschoenen gekocht, maar deze nog niet geprobeerd. En tijdens de klim was de hele zool van de rechterschoen er vanaf gevallen. Trappen werd dus erg lastig. Gelukkig waren we dicht bij de eerste stop, waar we met verband dat we bij de eerste hulppost hadden gehaald de schoen van Jan gerepareerd hebben. Niet echt ideaal, maar het werkte voor een tijdje. Nadat we de koffie en de versnaperingen achter onze kiezen hadden werd het weer tijd om verder te gaan. Ik sprong op mijn fiets, hoorde een knal en zag mijn achterband plat staan. Lekker !

Nieuwe binnenband erin en gaan maar weer.

Al snel gingen we van de verharde wegen af en reden we over hele ruige mountainbiketrails. Grote rotsblokken op de weg, stijgingspercentages boven de 10%, dikke modder, niet echt fijn fietsen op oude fietsen met dunne bandjes. Jan was ik al heel snel kwijt, iets met conditie en een rechterschoen geloof ik. Even wachten, uitrusten, op de fiets springen, pang! Weer lek, gaat lekker zo. Nieuwe band, 300 meter fietsen, Pang! Lekke band bij Jan. Onze humeur was inmiddels tot het nulpunt gedaald, wat een takketocht was dit zeg, niet te fietsen. Onverhard is prima, maar dit soort paden sloegen echt helemaal nergens op. We besloten om onze eigen weg te zoeken en terug te rijden naar Eltville. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, onze navigatie deed het niet echt lekker in de bossen, we moesten dus maar op ons eigen richtinggevoel af gaan. En eindelijk, na nog een aantal lekke banden en stuiterpartijen over rotsblokken heen kwamen we weer in de bewoonde wereld terecht. We volgden een superlekkere afdaling over de verharde weg en kwamen uiteindelijk op de plek van bestemming aan. Hier werden we als helden onthaald omdat we de tocht zo snel volbracht hadden. We hebben de mensen maar in de waan gelaten. Na een biertje en een een groot glas wijn hebben we ons nog prima vermaakt op het festivalterrein.

Conclusie: Goede sfeer, leuke gesprekken, niet slecht voor een eerste keer, maar wat een verschrikkelijk parcours hadden de organisatoren uitgekozen zeg! Nee, geef mij dan toch maar een rit door het Zuid-Limburgse heuvelland.

2e Retro Toertocht Ronde van Waterland 27-05-2018

Mijn witte Raleigh op de voorgrond

Omdat ik in het bezit ben van een oude stalen Raleigh racefiets en omdat ik mij ingeschreven heb voor de Eroica toertocht eind juni in Limburg, heb ik als voorproefje de 2e Retro Toertocht Ronde van Waterland gefietst. Een hele mond vol, dat wel, maar de moeite waard. Misschien is het goed om eerst eens uit te leggen wat een retrotoertocht is. Simpel gezegd en kort samengevat: Een retrotoertocht is een recreatieve tocht voor racefietsen van 25 jaar of ouder, gemaakt van staal, met buiscommandeurs ( versnellinghendeltjes ) op de buis van de racefiets, en beslist zonder de moderne clickpedalen, maar met trappers met riempjes om de voeten. De berijder van zo'n fiets is ook uitgedost in racekleding van 25 jaar of ouder. Het doel van de tocht is niet om zo hard mogelijk te fietsen, maar de beleving staat voorop, ook in alles rond de tocht.

Een bloedmooie Cinelli in een heerlijk landschap

Maar goed, de 2e Retro Toertocht van Waterland dus, tevens mijn eerste retro toertocht. Op mijn "gewone" racefiets heb ik al aardig wat tochten gereden, en voor mijn mountainbike geldt eigenlijk hetzelfde. Maar zo'n retro toertocht was nieuw voor mij, geen idee wat ik hiervan kon verwachten. "En hoe heb je het ervaren?" hoor ik je nu vragen. Lees het in het verslag hieronder.

Marcel Smit

Een kleurrijke optocht over smalle wegen

Op zondag 27 mei heb ik mijn mooie witte Raleigh in de bus gezet, ik heb mijn retro Banesto shirt dat ik een dag daarvoor bij Episode in Haarlem ( wat een coole retroshirts hebben ze daar zeg ) had gekocht aangedaan en ben, nadat ik op Google had opgezocht waar het precies lag, naar Oosthuizen gereden. Verzamelen deden we bij Etersheimer, een monumentale poldermolen midden in het weiland die omgetoverd is tot een heel leuk koffiehuis.Het ligt zo midden in het weiland dat ik dacht dat ik hopeloos verdwaald was.
Hier kon het startpunt toch niet zijn? Een startpunt is toch altijd goed bereikbaar en voorzien van voldoende parkeergelegenheid? Toen zag ik een man van middelbare leeftijd in een geel wollen raceshirt naar me wenken. Deze man bleek Marcel Smit te zijn, de organisator van de tocht. Ik werd hartelijk welkom geheten en parkeerde mijn auto verderop langs een hele smalle landweg. Op het terras van Etersheimer zaten de deelnemers van de tocht ,zo'n 20 man en 1 vrouw, gezellig te babbelen onder het genot van een ( gratis! ) bak koffie en appeltaart. Geen gebruikelijke drukte rond de inschrijfbalie ( want die was er niet ) geen haantjesgedrag omdat iedereen zo snel mogelijk weer weg wilde zijn, niets van wat je bij een normale toertocht ziet. De sfeer was heerlijk relaxed, de mooie, oude fietsen die er uit zagen als nieuw en waar de liefde voor de fiets vanaf droop, werden bewonderd door iedereen, ervaringen werden uit uitgewisseld, wat een heerlijke entourage was dit. Er werd geïnformeerd of iedereen klaar was om te starten en daar gingen we, de tocht van 60 kilometer was begonnen.

We fietsten in een heerlijk sociaal tempo door het mooie poldergebied, tussen de weilanden door en over smalle dijkwegen. Het ging niet om de snelheid, maar wel om het genieten. En genieten deed ik, met volle teugen. Tijdens de tocht kwam Peterjan Lammertsma regelmatig langs met zijn camera. Hij heeft van deze tocht een heel leuk filmpje gemaakt. Doordat het tempo niet heel hoog lag was er meer dan genoeg gelegenheid om kennis te maken met de andere deelnemers. Leuk, als je al de verhalen hoort over de fiets en over de persoon zelf.

Bedankt Annemieke!

We fietsten langs plaatsjes als Oosthuizen, Hobrede, Verloren Einde, Zuidoostbeemster, Ilpendam en Overleek om vervolgens in het mooie Broek in Waterland uit te komen. Op een veld stond Annemieke, de vrouw van Marcel, die ons voorzag van meer dan genoeg drinken en versnaperingen om deze tocht tot een goed einde te brengen. Op ons gemak ( want waarom zou je je haasten? ) namen we de versnaperingen tot ons en werden de fietsen nogmaals bewonderd. We vervolgden onze tocht door het mooie plaatsje Broek in Waterland en reden vervolgens door naar Zuiderwoude om daarna dwars door de historische straatjes van Monnickendam te fietsen. Wat een feest, zo moeten de renners uit lang vervlogen tijden ook gereden hebben. De nostalgie spatte eraf. Verder ging de tocht, richting Katwoude. Onderweg kwam Marcel langszij: "Hebben jullie zin in een ijsje? Verderop zit een leuke tent met heerlijk ijs." Natuurlijk hadden we daar zin in en net voor Volendam namen we het terras van de ijstent in bezit. Op ons gemak ( want waarom zou je je haasten? ) genoten we van ons ijs en toen dat op was maakten we ons op voor het laatste gedeelte van de tocht. We gingen langs Volendam, Edam, Middelie en Warder om vervolgens weer bij Etersheimer uit te komen.

Het gezellige Etersheimer

Daar namen we onder het genot van een lekker biertje op een zonnig terras afscheid van elkaar. Wat was dit een toffe ervaring zeg!
Waar vind je dit nog: Inschrijfkosten 0 ( nul! ) euro, gratis(!) kofie, onderweg gratis (!) versnaperingen, een superrelaxte sfeer, totaal geen haantjesgedrag, respect voor medeweggebruikers, een bedankje voor mensen die aan de kant gaan, geen weggegooide verpakkingen van gelletjes, geen testosteronbommetjes die je met veel geschreeuw voorbij moeten, geode gesprekken, zon,.................................
Ik ben bang dat de retrokoorts mij goed te pakken heeft. 

Credits voor de foto's: Peter Jan Lammertsma, Tinus van der Plas en ikzelf

Vias Verdes- Andalusie-Spanje

Over een oude spoorlijn door Zuid Spanje

Vandaag ( 10 februari 2018 ) scheen eindelijk de zon weer. Hoogste tijd om mijn vuurrode Gazelle V2 racefiets uit de schuur te halen en weer eens goed de sporen te geven. De route ging door bossen en duinen, onder een heerlijk zonnetje. De omgeving en de zon deden me terug denken aan een van de allermooiste fietstochten die ik ooit gereden heb, over ongebruikte spoorwegen in Andalusië in Spanje, in juni 2017. Omdat ik hier nog geen verslag van heb geschreven op dit blog vond ik het de hoogste tijd om dat alsnog te doen. Hier komt ie:

23 juni 2017

Het is voor ons doen vroeg in de ochtend, we zitten op het terras van ons vakantieverblijf in Zuheros te ontbijten. Het is ongeveer 9.00 uur, de zon schijnt uitbundig en de temperatuur loopt erg snel op. Een paar dagen geleden zijn we er achter gekomen dat ons verblijf aan een zgn. Via Verde ligt. Vias Verdes zijn fietsroutes zie zijn aangelegd op ongebruikte spoorlijnen. Ze zijn autovrij, voeren door vaak hele mooie landschappen en omdat een trein nooit heel steil klimt of daalt zijn ze heel goed te fietsen. Toen we er ook nog achter kwamen dat we bij ons verblijf voor heel weinig geld een mountainbike en helm konden huren was de keuze voor mij snel gemaakt: Ik ga een gedeelte van de route rijden, vandaag gaat het gebeuren.

 Er stond een vrij nieuwe mtb van het merk Bicycle ( ik had nog nooit van het merk gehoord) voor mij klaar. Een hardtail, 3x8 versnellingen, mechanische schijfremmen, B-merk voorvork, niet echt wat ik gewend was, maar voor het doel goed geschikt.

Vol goede moed ben ik gaan fietsen, van Dona Mencia naar Luque, en, omdat een spoorlijn maar 1 kant op loopt, hetzelfde traject ook weer terug. De zon stond hoog aan een strakblauwe hemel en de temperatuur liep op tot boven de 40 graden Celsius. Maar wat was dit gaaf zeg. Ik passeerde het witte dorpje Zuheros en kon het niet laten om daar even doorheen te fietsen. Witte huizen en steile straten waar geen mens zich liet zien. Het voordeel van een dorp dat bovenop een heuvel is gebouwd is het feit dat er na een klim ook vette afdaling volgt. Door de rijwind kon ik weer wat afkoelen. Ik fietste door prachtige landschappen en kwam langs oude stationnetjes die soms omgetoverd waren tot restaurant of cafetaria. Bij Luque aangekomen dacht ik heel slim even een andere weg te nemen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik kreeg hellingen van meer dan 20% voor mijn kiezen, en dat is in zo'n bakoven niet echt fijn. Toen ik de spoorlijn weer had gevonden ben ik in een heel langzaam dalende lijn weer naar ons vakantieverblijf gereden. Onderweg kwam ik nog een slang tegen, maar mijn geluk was dat het beest al door iemand anders was platgereden. Echt een aanrader, zo'n Via Verde. Kijk voor meer info op de website van deze routes.

26 juni 2017 ( geschreven met de beelden van de ronde van Andalusië 2018 op de achtergrond)
Een paar dagen later verbleven we in Montellano in een schitterend vakantiehuis. Dit huis werd gerund door een Nederlandse man en zijn Franse vrouw. Op internet had ik al gelezen over de Via Verde de la Sierra, de mooiste route die je kunt fietsen in Andalusië. Omdat Montellano op fietsafstand ligt van deze route was het voor mij geen optie om deze route niet te fietsen. Na de enthousiaste verhalen van onze Nederlandse huisbaas wist ik het zeker: Ik ga de route fietsen.
Mijn gehuurde mountainbike werd bij ons verblijf afgeleverd en er was niets meer wat mij belette om op de fiets te springen. Ik fietste van Montellano naar Coripe, een stukje van ongeveer 10 kilometer heuvel op en heuvel af over een hele mooie weg. Heel soms kwam ik een auto tegen die met een grote boog om mij heen reed. Het valt dan weer op hoe vogelvrij snelle fietsers zijn in Nederland. Dit was een verademing. Ik fietste langs weilanden vol met koeien, passeerde een paar slaperige plaatsjes en kwam in Coripe aan. De route lag een stukje buiten Coripe, bij een stationnetje. Het station lag in het dal en onder de speurende ogen van een aantal gieren die boven mij cirkelden daalde ik met een bloedgang af.
De Via Verde de la Sierra begint officieel in Olvera en gaat via Coripe naar het eindpunt Puerto Serrano. Coripe ligt precies halverwege op deze route van 36 km. Onder een stralende zon begon ik mijn tocht richting Puerto Serrano. Het begin van de route voerde mij over een lange Romeinse brug met daaronder een diepe afgrond. Deze route staat bekend om de vele tunnels waar je doorheen fietst.
Sommige tunnels zijn tot 1 kilometer lang, sommige zijn onverlicht, bij de langere gaat het licht aan zodra je er in fietst. De route volgende een riviertje en was in een woord adembenemend. Ruige natuur, schitterende uitzichten, het constante gezang van vogels, het gesjirp van krekels, de rust, het was in een woord adembenemend. Het rijden door de onverlichte tunnels was een heel aparte ervaring. Zodra je naar binnen rijdt zie je echt een paar seconden helemaal niets.
De ondergrond van de route bestaat uit gravel. Mijn B-tween mtb met 3x8 aandrijving en v-brakes deed het geweldig, vooral omdat de route totaal niet technisch was. Veel te snel kwam ik na zo'n 20 kilometer weer in Puerto Serrano aan. Daar vandaan moest ik nog zo'n 20 kilometer over de vluchtstrook van de autoweg fietsen om helemaal gaargekookt bij ons vakantieverblijf aan te komen.
Gelukkig was daar een zwembad om even af te koelen. Man, wat een gave tocht was dit!