Over een oude spoorlijn door Zuid Spanje
Vandaag ( 10 februari 2018 ) scheen eindelijk de zon weer. Hoogste tijd om mijn vuurrode Gazelle V2 racefiets uit de schuur te halen en weer eens goed de sporen te geven. De route ging door bossen en duinen, onder een heerlijk zonnetje. De omgeving en de zon deden me terug denken aan een van de allermooiste fietstochten die ik ooit gereden heb, over ongebruikte spoorwegen in Andalusië in Spanje, in juni 2017. Omdat ik hier nog geen verslag van heb geschreven op dit blog vond ik het de hoogste tijd om dat alsnog te doen. Hier komt ie:
23 juni 2017
Het is voor ons doen vroeg in de ochtend, we zitten op het terras van ons vakantieverblijf in Zuheros te ontbijten. Het is ongeveer 9.00 uur, de zon schijnt uitbundig en de temperatuur loopt erg snel op. Een paar dagen geleden zijn we er achter gekomen dat ons verblijf aan een zgn. Via Verde ligt. Vias Verdes zijn fietsroutes zie zijn aangelegd op ongebruikte spoorlijnen. Ze zijn autovrij, voeren door vaak hele mooie landschappen en omdat een trein nooit heel steil klimt of daalt zijn ze heel goed te fietsen. Toen we er ook nog achter kwamen dat we bij ons verblijf voor heel weinig geld een mountainbike en helm konden huren was de keuze voor mij snel gemaakt: Ik ga een gedeelte van de route rijden, vandaag gaat het gebeuren.
Vol goede moed ben ik gaan fietsen, van Dona Mencia naar Luque, en, omdat een spoorlijn maar 1 kant op loopt, hetzelfde traject ook weer terug. De zon stond hoog aan een strakblauwe hemel en de temperatuur liep op tot boven de 40 graden Celsius. Maar wat was dit gaaf zeg. Ik passeerde het witte dorpje Zuheros en kon het niet laten om daar even doorheen te fietsen. Witte huizen en steile straten waar geen mens zich liet zien. Het voordeel van een dorp dat bovenop een heuvel is gebouwd is het feit dat er na een klim ook vette afdaling volgt. Door de rijwind kon ik weer wat afkoelen. Ik fietste door prachtige landschappen en kwam langs oude stationnetjes die soms omgetoverd waren tot restaurant of cafetaria. Bij Luque aangekomen dacht ik heel slim even een andere weg te nemen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik kreeg hellingen van meer dan 20% voor mijn kiezen, en dat is in zo'n bakoven niet echt fijn. Toen ik de spoorlijn weer had gevonden ben ik in een heel langzaam dalende lijn weer naar ons vakantieverblijf gereden. Onderweg kwam ik nog een slang tegen, maar mijn geluk was dat het beest al door iemand anders was platgereden. Echt een aanrader, zo'n Via Verde. Kijk voor meer info op de website van deze routes.
26 juni 2017 ( geschreven met de beelden van de ronde van Andalusië 2018 op de achtergrond)
Een paar dagen later verbleven we in Montellano in een schitterend vakantiehuis. Dit huis werd gerund door een Nederlandse man en zijn Franse vrouw. Op internet had ik al gelezen over de Via Verde de la Sierra, de mooiste route die je kunt fietsen in Andalusië. Omdat Montellano op fietsafstand ligt van deze route was het voor mij geen optie om deze route niet te fietsen. Na de enthousiaste verhalen van onze Nederlandse huisbaas wist ik het zeker: Ik ga de route fietsen.
Mijn gehuurde mountainbike werd bij ons verblijf afgeleverd en er was niets meer wat mij belette om op de fiets te springen. Ik fietste van Montellano naar Coripe, een stukje van ongeveer 10 kilometer heuvel op en heuvel af over een hele mooie weg. Heel soms kwam ik een auto tegen die met een grote boog om mij heen reed. Het valt dan weer op hoe vogelvrij snelle fietsers zijn in Nederland. Dit was een verademing. Ik fietste langs weilanden vol met koeien, passeerde een paar slaperige plaatsjes en kwam in Coripe aan. De route lag een stukje buiten Coripe, bij een stationnetje. Het station lag in het dal en onder de speurende ogen van een aantal gieren die boven mij cirkelden daalde ik met een bloedgang af.
De Via Verde de la Sierra begint officieel in Olvera en gaat via Coripe naar het eindpunt Puerto Serrano. Coripe ligt precies halverwege op deze route van 36 km. Onder een stralende zon begon ik mijn tocht richting Puerto Serrano. Het begin van de route voerde mij over een lange Romeinse brug met daaronder een diepe afgrond. Deze route staat bekend om de vele tunnels waar je doorheen fietst.
Sommige tunnels zijn tot 1 kilometer lang, sommige zijn onverlicht, bij de langere gaat het licht aan zodra je er in fietst. De route volgende een riviertje en was in een woord adembenemend. Ruige natuur, schitterende uitzichten, het constante gezang van vogels, het gesjirp van krekels, de rust, het was in een woord adembenemend. Het rijden door de onverlichte tunnels was een heel aparte ervaring. Zodra je naar binnen rijdt zie je echt een paar seconden helemaal niets.De ondergrond van de route bestaat uit gravel. Mijn B-tween mtb met 3x8 aandrijving en v-brakes deed het geweldig, vooral omdat de route totaal niet technisch was. Veel te snel kwam ik na zo'n 20 kilometer weer in Puerto Serrano aan. Daar vandaan moest ik nog zo'n 20 kilometer over de vluchtstrook van de autoweg fietsen om helemaal gaargekookt bij ons vakantieverblijf aan te komen.
Gelukkig was daar een zwembad om even af te koelen. Man, wat een gave tocht was dit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten