Eroica Valkenburg, 04-09-2021
Gelukkig, ook aan een Coronaperiode komt een eind, Eroica Valkenburg ( Eerder Eroica Limburg genoemd ) ging in 2021 wel gewoon door. In 2020 kon mijn favoriete evenement, zoals bijna alle evenementen, geen doorgang vinden, maar 4 september 2021 was het eindelijk raak, het kon weer.
Die kans liet ik natuurlijk niet lopen en op 3 september reden Margriet en ik in onze gloednieuwe Kia CEED onder een stralend zonnetje naar Valkenburg aan de Geul. Toen we na een rit van 2,5 uur in Valkenburg aankwamen en we langs het festivalterrein Dersaborg reden zagen we tot onze schrik dat daar helemaal niets opgebouwd was. De voorgaande jaren werd Eroica altijd op het terrein voor het gemeentehuis gehouden, dus wij waren er van uit gegaan dat dat dit jaar ook weer het geval zou zijn.
Nou ja, dan eerst maar de B&B opzoeken die Margriet voor 2 nachten geregeld had, Villa Warempel in de Plenkertstraat. De navigatie van onze KIA bracht ons feilloos waar we moesten zijn. 100 meter voordat we onze bestemming bereikt zouden hebben ontdekten we het festivalterrein, achter het Shimano Experience Center ( de voormalige Amstel Gold Experience ), bij parkeerplaats Parcourse. Dit terrein lag hemelsbreed 200 meter van onze B&B af, veel mooier kon het niet. Bij Villa Warempel werden we uiterst gastvrij ontvangen door een vriendelijke Limburgse jonge dame en konden we onze spullen naar onze kamer brengen. Daarna togen we gezamenlijk naar het festivalterrein. Daar kregen we een beetje een dubbel gevoel, het terrein was een stuk kleiner dan het terrein op Dersaborg, er stonden wat minder kramen, de hele entourage was...tja, hoe zal ik het zeggen, ...anders! En dat is best begrijpelijk denk ik. De afgelopen tijd kon je bijna niets plannen, Corona kon op elk moment roet in het eten gooien. Dus petje af voor de organisatoren die toch echt wel een Eroica evenement hebben weten op te tuigen. Bij de ingang van het terrein stond de bus van Sauna Diana, met daarvoor een Celeste groene Opel Kadett in nieuwstaat, een mooie ontvangst vond ik dat.
Na het ophalen van het startbewijs hebben we nog wat tijd doorgebracht op het terrein. De sfeer was erg gemoedelijk, er stonden stands met fietsonderdelen, kleding, fietsen, etc. Ook de foodtrucks ontbraken niet. We hebben nog even gewacht op de start van Raleigh retro ride met een aantal prominenten en oud wielrenners. Daarna zijn we Valkenburg ingedoken en op tijd naar bed gegaan. De volgende morgen moest ik immers aan de bak.
Zaterdag was het dan zover, de 5e editie van Eroica Limburg ging toch eindelijk plaatsvinden. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt ging ik, gekleed in mijn wollen Brescia trui en getooid met een worstenhelm op mijn Superia racefiets uit 1978 van start voor de 65 kilometer rit. Ik durfde het niet aan om de langste afstand te gaan rijden, voor mijn gevoel kwam ik nog wat trainingskilometers te kort om de lange afstand te gaan rijden. 65 kilometer door het Limburgse Heuvelland leek me prima. Rond 9.30 uur vertrok ik van het festivalterrein. Na een paar 100 meter kwam de eerste verrassing: We doken met fiets en al de gemeente grot van Valkenburg in. Het was er koud, vochtig en de gangen waren minimaal verlicht, maar wat was dit gaaf zeg! Toen ik aan de andere kant van de heuvel de grot weer uitkwam wachtte daar mij de tweede verrassing: Ik was ineens op de Cauberg. Nou was dit niet voor het eerst, maar wat wel nieuw was was het feit dat mijn Superia weigerde om de ketting op de twee grootste tandwielen achter te leggen. En als je van de 10 versnellingen de lichtste 4 verzetten moet missen is dat op de Cauberg toch echt wel een aderlating. Ik kreeg de trappers bijna niet rond en moest vlak voor de top toch echt afstappen omdat ik anders om zou vallen. Dat leverde een flinke deuk in mijn ego op. Gelukkig liepen de meeste deelnemers naar boven, dat verzachtte de pijn iets.
De rest van de rit verliep prima. Er was ons beloofd dat de zon zou schijnen, maar wij reden door een dikke mist. Dit leverde wel hele mooie plaatjes op. Over heuvels en door dalen gingen we op weg naar de eerste stop. Die stop was bij Het eerste Belgische Rijwiel Huis ( BRH )van Emiel in Geulhem. Hier werden de deelnemers getrakteerd op broodjes uit de streek, energiedrank, reepjes en bananen. Lekker hoor, maar ik wilde toch wel weer verder. De route was erg fraai en leidde ons over erg veel gravelwegen en landweggetjes. De tweede stop was bij Hoeve Cortenbach in Voerendaal. De ontvangst was weer super, er stond een streekbiertje voor ons klaar en weer stonden er allerlei versnaperingen op ons te wachten. Dit alles op een erg mooie plek in een heerlijke ambiance.
En hup, daar ging ik weer, ik moest verder. De zon brak door en door de vele gravelwegen waande ik mij in de omgeving van Sienna in Toscane. Genieten met een grote G! Op een van de gravelwegen werd ik met een bloedgang voorbij gereden door een vrouw op een Raleigh team fiets. Dit bleek Roxanne Kneteman te zijn, de dochter van Gerrie en ex-prof wielrennerster.
De route leidde ons naar Simpelveld waar op het station van de Zuid Limburgse Stoom Maatschappij weer een rustpost was. Niet zo uitgebreid, er kon energiedrank bijgevuld worden en er waren reepje en bananen. Maar wat ook fijn was: Er was een reparatiepost voor onze oude vervoersmiddelen. Misschien dat er iemand was die mijn versnellingen opnieuw kon afstellen? En ja hoor, die iemand was er. Een man op leeftijd stond daar banden te plakken en hij wilde wel even naar mijn fiets kijken. We raakten aan de praat en de man vertelde mij dat hij 3 keer de Tour de France had gereden en een paar keer wereldkampioen veldrijden was geweest. Zijn voornaam was Jos, zijn achternaam weet ik helaas niet meer. Jos wist wat hij deed want in mum van tijd schakelde mijn fiets als was hij nieuw. Wat een verademing was dat tijdens het klimmen zeg, ik had niet meer het gevoel dat mijn knieën braken en vloog voor mijn gevoel de heuvels op. Totdat ik onder aan een afdaling bij een café erg veel mensen zag staan. Omdat ik wel wilde weten wat hier te doen was kneep ik in mijn remmen.
Op het plein voor het café zag ik Jan Jansen, Joop Zoetemelk, Bernard Hinault, Theo de Rooij, Erik Zabel, Piet van Katwijk en nog meer jeugdhelden poseren voor een aantal fotografen. Deze mannen reden in hun gele truien de tocht van 40 kilometer. Jan Jansen en Bernard Hinault reden in hun gele trui, Joop Zoetemelk kon na zijn ernstige ongeluk eerder dit jaar niet meer zolang fietsen en zat dus in de originele Raleigh ploegleiders auto. De mannen vertrokken, en brutaal ben ik er achteraan gegaan. Zo'n kans laat je niet glippen toch? Een retrotocht met mijn jeugdhelden, het was of ik droomde. Ik reed in het wiel van Bernard, haalde Jan Jansen bij na een splijtende demarrage en genoot met volle teugen. We reden met de groep onder luid applaus over de finishlijn in Valkenburg, de tocht zat er al weer op. Ik nam mij voor om volgend jaar dan toch maar de langste afstand te gaan rijden, ik kan nog een jaartje trainen. Eroica Limburg 2021 was weer top. Petje af voor de organisatoren, ze hebben in de beperkte tijd die zij hadden toch een mooi festival weten neer te zetten. Met echt ontzettend mooie routes, over hele andere paden dan de voorgaande edities.
Minpuntjes waren er natuurlijk ook, maar dat blijft persoonlijk. De "hij denkt vast dat ie grappig is" DJ die op volle geluidssterkte alle 100% NL hits draaide voegde voor mij absoluut niets toe. Geef mij de zeventiger jaren muzikanten van de voorgaande edities maar. En er was geen herinneringsmedaille die uitgereikt werd door de Ronde miss, ook jammer. De gratis pastamaaltijd die we na afloop kregen was nou ook niet echt een culinair hoogstandje, maar hij was gratis, dus niet zeuren Marinus. Nadat ik bij een alleraardigste Franse dame een mooi stel leren racehandschoentjes had gekocht kon ik de verleiding niet weerstaan om een echte, mooie, blauwe, wollen Eroica Limburg trui te kopen bij de stand van de organisatie. Geen medaille, wel een trui. Toch een mooi aandenken al zeg ik het zelf.
Eroica Limburg 2021, bedankt, en hopelijk tot volgend jaar!
